Troy Nachtigall, Co-founder van Solemaker.
Solemaker, waar 4 projecten samenkomen die zich elk richten op een fase van het ontwerpen van schoenen.
“Shoes from famous brands are made from a one size fits all principle”
– Troy Nachtigall – Co creator of Solemaker
Solemaker is een benaming voor vier losse projecten gericht op het maken van een gepersonaliseerde schoen en voornamelijk een gepersonaliseerde zool die gemaakt is op het formaat en de vorm van jouw voet. De vier projecten houden zich bezig met het proces van begin tot eind.
“The next shoe will always be better than the one you’re wearing today”
– Troy Nachtigall – Co creator of Solemaker
Om deze methode uit te voeren zal je veel data nodig hebben. Dit vergaar je door sensoren in schoenen te zetten en te beginnen met data verzamelen. Als je een basis hiervan hebt zal je aan de hand hiervan een schoenzool moeten samenstellen. Dit zal moeten gebeuren met 3D software. Hierna zal je de zool moeten 3D printen. De bovenkant van de schoen moet je lasersnijden. Hierna moet je weer een sensor plaatsten in de nieuwe schoen van de persoon die hem gaat dragen.
In dit specifieke geval is het een proces wat je opzet en wat zich uiteindelijk zal blijven vullen met data. De schoen wordt namelijk gepersonaliseerd en daarna gedragen. De gegevens van de persoon die de schoen draagt helpen weer bij het genereren van een nieuwe schoen. De data die je dus verzameld is hoe mensen met hun schoenen lopen, hoe ze hun schoenen gebruiken, maar ook wat voor formaat of vorm verschillende mensen van verschillende leeftijden hebben.
Omdat dit project eigenlijk een overkoepelend project is van vier projecten betekent dit dat dit veel tijd zal kosten en vooral veel teams om ieder aan een eigen onderdeel van het proces te werken.
Tijdens deze projecten kwamen ze erachter dat er heel veel wiskunde bij kwam kijken. Meer dan ze dachten. Dit bracht daarom enige vertraging met zich mee. Ook kwamen ze erachter dat het digitale model van de voet en de schoen toch veel verschilde met het uiteindelijke 3D geprinte model. Daarom moesten ze soms terug naar de (digitale) tekentafel.
Als laatste kwamen ze erachter dat tijdens het testen van de schoen de buitentemperatuur ook een factor was waar ze geen rekening mee gehouden hadden. Als de schoen namelijk op een plaats werd gedragen waar de temperatuur onder het vriespunt was, werd het materiaal een stuk minder flexibel en buigbaar. Dan was de schoen ineens niet meer heel comfortabel.
Paul Hesling